Miranda zingt een aantal gezangen die afkomstig zijn uit de manuscripten van de abdij van Sankt- Gallen in Zwitserland. Deze stammen uit de 9e en 10e eeuw en zijn onderdeel van de vroegste geschreven bronnen van wat we later het Gregoriaans zijn gaan noemen. De gezangen die in de manuscripten werden opgetekend bestonden waarschijnlijk al veel langer en werden van generatie op generatie mondeling overgeleverd. Ze staan genoteerd m.b.v grafische tekens, neumen genaamd. De monniken zongen echter veelal uit het hoofd, en men vermoedt dat de notaties enkel bedoeld waren als geheugensteun. De gezangen maakten deel uit van de dagelijkse cyclus van gebedsstonden. Deze vonden op vaste tijdsstippen plaats gedurende de dag, maar ook in de nacht.

Opvallend is dat juist de gezangen voor dit tijdstip, de Metten, behoren tot de meest rijk versierde en inventieve. Wanneer men zich realiseert dat deze dagcyclus onderdeel uitmaakte van een grotere cyclus van 1 week waarin o.a. alle 150 psalmen (uit het hoofd!) gezongen werden, dan kan men zich voorstelling maken van de onvoorstelbare rijkdom aan muziek die uit die tijd is overgebleven. Miranda zingt niet direct vanuit de oorspronkelijk notaties, maar vanuit transcripties gemaakt door Geert Maessen uit Amsterdam. Hij ontwikkelde hiervoor de zgn. Fluxus-notatie, waarbij hij de oorspronkelijke neumen over heeft geschreven op een 4-lijns notenbalk die ook gebruikt wordt in de meer bekende bloknotatie van het latere Gregoriaans. Naomi improviseert met de Sho op de door Miranda gezongen teksten.